Βαρομετρικά χαμηλά, Ποίημα, του Γιάννη Ποταμιάνου

Βαρομετρικά χαμηλά 
Δεν φαίνονταν την πρώτη μέρα 
---------πως η δυστυχία δεν θα τέλειωνε ποτέ 
Αλλεπάλληλα βαρομετρικά χαμηλά 
--------------- ήρθαν απ’ τα δυτικά 
βροχές, καταιγίδες χαλασμός 
Υετός πάσης μορφής κατακρημνίζονταν 
---------και μέσα μου ανέβαινε ο πυρετός 

Ανάμεσα στα μέσα κι έξω σύννεφα 
------------πυκνή κυκλοφορία κι αστραπές 
Σκοτεινές αρχέγονες φιγούρες 
στα ενδότερα 
-------και εσύ μαζί τους σε παιγνίδια μνήμης 
Στις περιπολίες θανάτου 
πάντα ένα τρέμουλο στο μπράτσο μου 
----------------------- σε θυμίζει 
Μάτια φλογισμένα, 
-------αλαλάζοντας συνθήματα 
κι η αναπόφευκτη λύπη 
       που στάζει η ουτοπία 
----------------- όλα σε θυμίζουν 

Η ουτοπία η συνείδηση των ονείρων 
που γίνεται ο καμβάς 
---------------να ζωγραφίζεις τη ζωή 
Όλα σε θυμίζουν 
όταν ο πυρετός του πλήθους 
----------------θρυμματίζει τη μοναξιά 
Γιατί είναι τότε που αλέθονται τα όνειρα 
                  και γίνονται ιδέες 
και κυρίως είναι τότε 
που οι ιδέες γίνονται ήθος και ταξίδι ανάερο 
--------------στα φουσκωμένα στήθη 
Ένα ταξίδι που κανείς ποτέ δεν κάνει μόνος 
Έτσι ήταν κάποτε μες στους αγώνες 
-------------όπου έγινα κι εγώ πληθυντικός 
Έτσι ακριβώς, 
κι από τότε αναπολώ συνέχεια 
------------τις ανεκτίμητες μέρες τις συντροφικές 
που το εμείς κοινωνάει το εγώ 
τότε ακριβώς 
που υπερβαίνουμε τη μοναξιά μας 
------------κι η αγάπη της ζωής αψηφά το θάνατο 
13 Φεβρουαρίου 2013 
Γιάννης Ποταμιάνος